In een tijd waarin we binnen moeten blijven ben ik als nieuwe moeder extra dankbaar voor de tijd die we als gezin samen kunnen doorbrengen. Waar mijn man normaal gesproken fulltime op kantoor in Rotterdam zit, brengen we nu elke dag samen thuis door en kan hij een zeer betrokken rol als vader vervullen. Alles gaat anders nu we in een wereld leven waarin 1.5 meter afstand houden de norm is, maar we kunnen wel samen thuis genieten van wat echt belangrijk is. Ons nieuwe gezin, elke dag samen. Terug naar de basis. Precies daar waar we vaker zouden moeten zijn in een wereld die normaal gesproken aan ons voorbij lijkt te vliegen.

De fotoserie staat haaks op de wereld waarin wij normaal gesproken leven. Waarin we tegenwoordig nooit meer tevreden lijken te zijn met wat ons leven al bezit. Alsof we altijd meer willen bereiken. Waarin een gezin stichten niet meer goed genoeg lijkt te zijn. Ik besloot dat gezin wel te willen fotograferen, omdat het juist iets is waar ik veel voldoening en liefde uit haal omdat ik dit nooit eerder heb gekend voor ik mijn eigen gezin creëerde. Na een jeugd waarin veiligheid, geborgenheid en liefde niet op de eerste plek stonden, ben ik daar nu juist naar op zoek. Naar de intimiteit die ik in mijn jeugd heb gemist. De intimiteit die ik eigenlijk helemaal niet ken. Deze fotoserie is een zoektocht naar die intimiteit die ik niet van huis uit heb meegekregen.